_{Foto: Wim Selles}

Na een nacht uitgaan met je beste vriendin is het tijd om naar bed te gaan. Midden op een verlaten kruispunt staan jullie met jullie fietsen tussen jullie benen. Haar huis is de ene kant op en dat van jou de andere.

Omdat jullie dit moment tot in den treuren rekken, is deze plek, waar jullie wegen scheiden, jullie vaste hangplek geworden. Steeds als één van de twee opbrengt dat jullie nu toch echt naar bed moeten, is er nog wel een laatste ding wat je nog zeggen wil. En andersom. En als op een gegeven moment echt alle gespreksstof op is, verzin je maar lege zinnen om het afscheid uit te stellen. Want het gaat niet precies om wat jullie bespreken.

Dat romantische moment tussen vriendinnen wou ik vangen in het stuk Minnen. Het is een eerbetoon aan een vriendschap tussen twee vrouwen, die gekenmerkt wordt door een fysieke grenzeloosheid, meedogenloze eerlijkheid en een dynamiek die voor buitenstaanders hermetisch afgesloten lijkt.

In tegenstelling tot de ‘bromance’ zijn onvoorwaardelijke vriendschappen tussen vrouwen nog steeds ondervertegenwoordigd in narratieven in de beeldcultuur, literatuur en het theater. Womance, is een lelijk maar bestaand woord, niemand die het kent. Een pleidooi dus voor die romantische liefde die vaak voor lief genomen, maar te weinig verbeeld wordt.

Minnen ging op 3 januari 2022 in première bij Studio Spijkerkade.
Spel Bitha Babazadeh en Evalinde Lammers, regie Catoo Lustig.